آقای ربات

گشاده مرا زبان نیاز
تو ای همه لطف مرا بنواز
بر آیینه دل نشسته غباری
خوش آنکه چو باران به من تو بباری
قسم به وفایی که من به تو دارم
قسم به صفایی که با همه داری
پناه منی تو پناه من آری
بیا و به خویشم تو وامگذار
راز من بشنو حال من بنگر
که دردی دارم سنگین سنگین سنگین
وا کند این بند چاره تو مگر
فرو مگذارم غمگین غمگین غمگین
راز پنهانی را تو میدانی
که هم پیدا هم نهانی
که در قدم تو سری نشود خاک
دهان که بی افتد از آن نظر پاک
مرا دل خسته ز غیر تو رسته
که بود و نمودم به هست تو بسته
مهل که بماند همیشه شکسته
گشاده ام اکنون لب و دل و دست
اگر تو نبخشی مراد من است

قدمعلی سرامی

امروز، تیشرت پوشیدم! و رفتم کلاس ویولن! دیدم استاد ویولنم دو تا کاپشن رو هم پوشیده! مامان و باباشم اومدن! اونام همینطور! بعد از کلاس و بعد از هم صحبتی با مامان و باباش که یه حس عجیبی بود! رفتم تراپی! توی مسیر همه با تعجب نگام میکنن! مگه چیه؟! سرما نمیخورم خب. توی من یه جهنمه. یه جهنم از آدمایی که بودن توی جهنم هم براشون لطفه! تراپی امشب خیلی خوب بود. خوشحالم که کنسلش کردم و بعدش دوباره گفتم میام! ولی...

ولی گفت اون قلعه سیاهو رنگ بزن! من نمیخوام. سیاه قشنگه. سیاه نباشه چی باشه؟ صورتی؟ اه از اون یه دونه دیوار که صورتی رنگ شده متنفرم! همونم باید سیاهش کنم. ولی راست میگه ها... همشون انگار یه بخشی از منن، شاه سیاه، هیولا، بانوی قرمز پوش، پیرزن و پیرمرد، رها، آبی، خانواده بریتانیایی ها، روح سفید آرزوها، هر کدوم از یه درد من ساخته شدن. تراپیست جدیده کارشو خیلی خوب بلده! تا الان تونسته رد زخمامو بزنه بره توشون!

این مخفیانه تراپی رفتنا آخرش یه روز لو میره! همش میگن چرا دیر کردی مگه کلاس ویولن نیم ساعت نیست؟! چرا 3 ساعته بیرونی! ای بابا ولم کنید بچه 6 ساله که نیستم! اصلا اره با دوس دخترم قرار گذاشتم! اره دیگه! قطعا یکی از فکراشون همینه. حالا بگذریم... ترانکوپین خوردم، به زودی خواب 3 هیچ از من میبره. اما تا اون وقت منم و چند تا فکر عجیب غریب. مامانِ استاد ویولنم، اینکه هیولا منه؟ یا من هیولا؟ یا تو کجایی؟ تو هم امشب رفتی تراپی یا بازم یه شب دیگه بی تقاص سر کردی؟

من میخوام قهرمان شم. قهرمان مسابقات جهانی پرتاب حواس! نخند! یه رشته ورزشی جدیه. اونی برنده میشه که بیخیال‌تر باشه. که الکی مثلا مشغول‌تر باشه. من میخوام قهرمان شم. پس هر ایده‌ای اومد تو سرم تبدیل به کد کردمش. هر سوال برنامه‌نویسی و نا برنامه‌نویسی که ازم پرسیده شده رو تا الان دادم. یه کاست هست اسمش دورنگی از بهنامه، اونو میخوام بذارم تو واکمن ببینم چی چیه. عه این موس کنارش چقدر کثیف شده، بذار یه سوزن بیارم تمیزش کنم. یه گوشی خراب داشتم اونم آوردم رام جدید نصب کنم روش بلکه درست بشه دو تا سیم کارت بذارم توش کار کنه یه گوشه‌ای. من میخوام قهرمان مسابقات جهانی پرتاب حواس بشم. چیزی نشده ها... هوس کردم! میخوام حواسمو پرت کنم، تا جایی که میشه دورتر، که فکر گذشته نیوفتم، که فکر تو نیوفتم، که استرس سر ماه و قسط ها اذیتم نکنه، که تمرینات انجام نشده تراپیستم نیاد جلو روم. که فکر نکنم طرح ملودیک 6 کتاب ل ویولن چرا یه جوریه! که....

نشستم اینور اتاق، اونور اتاق یه دفتر سبز داره به من چشمک میزنه. میدونم چی توشه. توش پر از حرفای تراپیستمه. توش پر از تمریناییه که تراپیستم گفته این هفته انجام بده. خب؟ داریم میرسیم به ته هفته که... بازم یه هفته الکی گذروندیم؟! دستام چرا میلرزه؟ نگاه میکنم به دستام، مچ دست راستم چرا قرمزه؟ چرا میسوزه؟ تو هم میشی؟ یه وقتایی اندازه من آشفته میشی؟ زانوهات شل کنه ندونی چیکار کنی، نه ناامیدی نه امیدوار، نه دلت میخواد بمیری نه دلت میخواد زندگی کنی، عجله داری و حرکتی نمیکنی! میشی یعنی؟ تو اینطوری میشی؟ یهو یه باد میاد دفتر سبز وا میشه میره تو صفحه 13.. از روی میز میوفته روی علوفه های سیاه. اتاق میشه یه جنگل تاریک. یه ور نوره یه ور تاریکی، من چرا رو به نور نشستم؟ پاشو بریم تو تاریکیمون. با کی دارم حرف میزنم؟ اونی که سوال کرد! کو؟ چرا پشت درختا قایم شده؟ بیا بیرون هیولا. مثل اینکه یاد رفته تو منو خوردی نه من تو رو! من باید بترسم که نمیترسم. وقتایی که آشفته میشدم بانوی قرمز پوش میومد برام لالایی میخوند بچگیام. یادته؟ تو میاوردیش اخه.. اخه فقط تو میتونی بین دنیای آدمیزادا و جنگل سیاه رفت و آمد کنی. تو میاوردیش... هیولا اون روزی که توی مدرسه دعوام شد، دستام خالی بود، یهویی چی شد توی دستم یه سنگ بود؟ تو گذاشتی توی دستم؟ واستا کجا میری.. منو تا اینجا آوردی خب من کدوم وری برم؟ بازم میره... هیولا این روزا کم حرف شده. منم این روزا بیشتر آشفته میشم. تو هم میشی یعنی؟ اصلا دفترم کجا رفت؟ اه.. ولش کن بابا. گور بابای تمام دفترهای سبز دنیا.

حالا میفهمم. امروز که ۲۶ سال و چند ماهی عمر کردم. تازه میفهمم تنهایی یعنی چی. تنها توی مشکلات، تنها توی خوشحالیا، تنها توی ناهارای خوشمزه، تنها توی مواقعی که به این فکر می‌کنی اگه تنها نبودی این کار خیلی خوب و درست پیش می‌رفت! تنها توی دیدن سریالی که یه جا باباهه دستشو می‌ذاره رو شونه پسرش. یه تنهایی عمیق، یه تنهایی کثیف. انگار خنده تمام آدمایی که دوستشون داری توی سرت هستن ولی خودشون نه! انگار یادت میاد تنها کسی که دوستت داشت مرد! انگار که مثلا بری بپرسی فلانی، این عکس رو که تنها عکس بچگیمه و میگن تو گرفتی، تو گرفتی؟ تنهایی یعنی اینکه بگه نه! تنهایی یعنی اینکه همه از تو انتظار داشته باشن. اینکه همیشه اونی باشی که تو مشکلات هر وقت هر کی بهت نگاه کرد بهش لبخند یا چشمک بزنی که انگار "غمت نباشه ها..! من درستش میکنم" و هیشکی اینو برا تو نباشه. تنهایی یعنی پسر محبوب ۴ سال دبیرستان، الان هیچکس ازش خبر نداره. زمستون آخراشه. تحمل کن... ها کن تنهاییاتو. تموم که نه... نمیشه. اما اگه خواب دیشبم تعبیر بشه.... من میگم وقتی ۵۱ به ۱۷ بخش پذیره، تعبیر شدن خواب منم ممکنه! هوم؟

صحبتامون که تموم شد، گفت ببینم دیگه این هفته چیکار میکنی :) حالا پاشو برام ساز بزن! تعجب کردم از حرفش! گفتم اینجا؟ واقعا؟ گفت اوهوم! کیف ویولنم رو گذاشتم روی فرش دایره‌ای قرمز وسط اتاق، بازش کردم، ساز و آرشه رو برداشتم. بهش گفتم تا حالا من برای کسی نزدم! منتظر بود... بلند شدم و اون قطعه‌ای که خودم ساختم رو خواستم بزنم. اسمش "وقتی دیگه هیچی نمونده بود" هستش. حالا یه روزی وقت شد برات میزنم اینجا میذارم. یه نفس عمیق دادم توی ریه‌هام، سرد بود، خنک بود، با ضربان قلبم که خیلی ساله دیگه صداشو نمیشنوم، دادمش بیرون. استرس داشتم؟ نه! ولی باید میداشتم... چشمامو بستم، دستمو گذاشتم روی چوب آبنوس مشکی یکدست ویولن. انگار پا گذاشتم توی یه جنگل سیاه. با هر نت، با هر سیم، انگار یه درخت، یه شاخه، یه تهدید رو رد میکردم، صدای جیغ ویولن تبدیل شده بود به گریه. "وقتی دیگه هیچی نمونده بود" شاید غمگین‌ترین قطعه‌ای هستش که من ساختم. وقتی که تموم شد، اون علی توی جنگل تاریک رها شد تنها! و دکتر داشت دست میزد و میگفت خیلی عالی بود! ببخشید من تعریفا رو از روی ترحم میبینم و حس بدی بهم دست میده. گفت بلدی پدرخوانده رو بزنی؟ چه جالب :) به همون تمرین رسیده بودیم! اونو پس بهتر زدم چون بیشتر آماده بودم. دکتر پسرش هم همون کلاس ویولن میاد ولی انگار خیلی تمرین نمیکنه! چون زیادی از نوازندگی من ذوق کرد! من تا حالا برای کسی نزده بودم. دروغ نبود! ویولن رو تا حالا برای کسی زنده اجرا نکردم... حالا اگه دفعه بعدی بازم گفت بزن، آماده‌تر خواهم بود. این چی بود اخه من زدم :))))

همش میگه بهم. همش میگه هیچوقت دیر نمیشه! منو ببین توی 36 سالگیم روانشناسی رو شروع کردم! یه بچه داشتم، افسردگی بعد زایمان داشتم و الان توی 42 سالگیم دکترای روانشناسی دارم و هیچکس از همکلاسیام که از من کوچیکتر بودن هم به این نقطه هنوز نرسیدن! پس نگو دیر میشه. باشه... نمیگم. منم بالاخره یه روزی اون لپ‌تاپ گیمینگ ایسوس TUF A15 رو میخرم! حالا مهم نیست اون روز حال بازی کردن داشته باشم یا نه. یه روزی بالاخره اون دوچرخه‌ای که دوست دارم رو میخرم، اوکی مهم نیست اگر دیگه نمیشد باهاش برم طبیعت. اون لاماری مشکیه که هر جا میبینم دلم غش میره رو بالاخره یه روز میخرم، مهم نیست کسی یا جایی رو نداشته باشم که سوارش کنم و بریم اونجا! بالاخره یه روزی دکترا بیوتک داروییم رو میگیرم میکوبم تو صورتم تو آینه میگم اینم از این! بالاخره داروساز شدی! مهم نیست که تو نباشی که بهم افتخار کنی! بالاخره یه روز میام سر کوچه‌تون، با مدرک دکترا با لاماری مشکی، که اتفاق روزبه بمانی رو پلی کردم توش، مهم نیست ببینم اسپند دود میکنن عروسیه.....! اره دکتر! هیچوقت دیر نمیشه. هیچوقت. حالا نذار دیگه برات بگم که مامانمو بالاخره یه روز میبرم مکه! میبرم جنگلای گیلان رو ببینه، میبرم دریا سوار قایق میشیم. یه ویلا توی کلاردشت میگیرم یه روزی! مهم نیست اون روز دیگه بهانه‌ای برای سفر کردن نداشته باشم، یا مهمونایی که اونجا جمع شیم بگیم بخندیم. هیچوقت دیر نمیشه دکتر. تو راست میگی. یاد اون روزایی افتادم که بچه بودم، پولامو جمع کردم برای خودم کاپشن بخرم، وقتی خریدم، برفا آب شده بودن، هوا گرم شده بود :)

روز اولی که رفتم پیش این تراپیست جدیده، یه برگه داد گفت چیزایی که دوست داری رو لیست کن! منه گاو هم نوشتم طبیعت گردی. حالا خانم پیله کرده پاشو برو طبیعت گردی! نوشته بودم تنیس! نوشته بودم کافه گردی! بابا من نمیتونم... نه وقتشو دارم، نه حالشو، نه روحیه شو، ولم کن! کاش نمینوشتم! مینوشتم خوابیدن! مینوشتم گریه کردن! یا باید الکی یه خاطره از طبیعت گردی که این هفته رفتم براش تعریف کنم جلسه بعدی. یا بگم طبیعت گردی دوست نداشتم اشتباه کردم! با اینکه دوست دارم! امروز از چیزایی براش صحبت کردم که گفتنش برام راحت نبود! خیلی پیله کرد که بگم! هی گفتم نمیگم. هی دنبال دروغ بودم یه چیز دیگه تعریف کنم براش! دیدم هیچی بداهه نمیتونم بسازم که بعدش نگه همین؟! اینو نمیخواستی بگی؟! اره دیگه ... همونی که بدترین بود رو گفتم! راستش بلند بلند گفتن اون ماجرا برام چیز بدی بود! حالمو بدتر کرد. تراپیسته خیلی خوبه. خیلی حال خوب کنه. من حال بدی دارم. الان اینجا بود میگفت لیبل نزن به خودت! ای بابا، باشه. تراپی رفتنم بدبختیه‌ها، دائم باید حواست به همه چی باشه. هر چی هم منفی فکر کردی، کش رو بکشی محکم بزنی به مچت!

توی عالم میکروب‌شناسی به زمانی که باکتری‌های زنده وارد جریان خون میشن، میگن باکتریمی. اگر این باکتری‌ها بتونن بازم زندگی کنن و سیستم ایمنی و درمان خارجی نتونه اونا رو حذف کنه، میشه سپتیسمی. زمانی که باکتریهای زنده توی خون تکثیر شدن و سم تولید کردن. این حالت باعث افت شدید فشار خون، التهاب شدید، تب بالا و آسیب به اندام‌های مختلف میشه. و خب در نهایت مرگ!

خب بذار حالا از این حالت بسیار وحشتناک توی دنیای میکروب‌شناسی، یه چیز قشنگ‌تر بسازم! دور از جون اگر تو رو بذارم جای باکتری، من الان توی مرحله باکتریمی‌ام! اگر اسم خودتو بذارم به جای باکتری، میشه اون اسمی که همیشه دوس داشتی وقتی من صدات میکردم! یا بهتر بگیم "تنها" من به اون اسم صدات میکردم. ادامه بدم اینو؟ بریم به حالت سپتیسمی؟

تراپیستم هفته قبل گفته بود 10 تا اتفاق خوب و مثبتی که این هفته برام میوفته و روی زندگیم تاثیر مثبت میذاره رو یادداشت کنم! هیچی ننوشتم! یه دونه هست که اونم خب مشخص نیست بشه یا نشه پس اونم نمینویسم. قشنگی این روزا اونقده که اون سپتیسمی و اتفاقی که بعدش میوفته، میتونه به عنوان یه اتفاق مثبت تلقی بشه!

درون من، الان یه پیرمرد معتاده اطراف تهران، که یه ذره غذا پیدا کرده خورده سرشو گذاشته یه گوشه لای آهن قراضه ها و خوابیده و داره به بچه اش فکر میکنه که کجاس و در موردش چی فکر میکنه! یه پسر کوچولوعه که توی شلوغی های بانک، مامانشو گم کرده! یه سربازه که دم مرز داره نگهبانی میده و به این فکر میکنه الان عشقش چیکار میکنه؟ نگنه جایگزین شده با یه پسر مرفه بی دردی که همه چی رو حاضر و آماده داره؟ یه آرایشگره که خوابیده و به سقف خیره شده و داره حساب میکنه چند تا قسط داره ته این ماه. درون من یه زندانیه که امشب بهش گفتن میتونی هر چی دوست داری برای شامت سفارش بدی! میبینی؟ درون من اتفاقای مثبت چندانی وجود نداره. نگرد دکتر نگرد... من دلم تنگه... عین اون دختر کوچولویی که پشت ویترین یه عروسک دیده مامانش قول داده هفته بعد اونو بخره. حالا دخترک توی اتاقش همش داره میگه نکنه فردا اونو یکی دیگه بیاد بخره... نکنه....؟

کلاس اول-دوم اینا که بودم از طرف بهزیستی بهم نامه دادن که ببرم دندون پزشکی و دندونامو تقریبا مجانی درست کنه. من از دندون هم شانس نیاورده بودم! خیلی خراب داشتم. اون دندون پزشکه خیلی از اون نامه انگار خوشش نیومد! قبول کرد ولی خب با کلی بد اخلاقی! هیچوقت یادم نمیره اولین بار که اون چیز دریل مانند کوچیک (نمیدونم اسمش چیه) رو گذاشت رو دندونم، من فقط یه "آخ" کوچولو گفتم. چون تا حالا چنین چیزی ندیده بوده! فکر میکردم الان میخوره به زبونم، زبونمو میچرخونه، لوزه هام از دهنم در میاد، یکی میخوره به شیشه یکی میخوره به منشی! چه میدونستم... ولی تا گفتم آخ! خاموش کرد اون دستگاهو گفت پاشو! پاشو اینطوری نمیشه من اعصابمو خورد میکنی، پاشو برو هر وقت نترسیدی بیا! الان که دارم بهش فکر میکنم ازش متنفر میشم.. یکی از بدترین حس های دنیا اینه که یه نفر یه کاری رو مجبور بشه برات انجام بده چون تو بدبختی! و حتی اون کاری که انجام میده از روی ترحم نباشه! مجبور باشه! وای...

خب اون روزا گذشت. میپرسی چطوری؟ جیب راست شلوارمو پاره کردم. و ناخن انگشت شصت و سبابه راستمو گذاشتم بلند بشه. هر وقت میخوابیدم رو صندلی دندونپزشکی، دستمو میکردم تو جیب شلوارم. هر وقت درد داشتم، هر وقت اون دکتر از قصد اون قلاب کوفتیو محکم تر میکشید رو دندونم، من پامو نیشگون میگرفتم. از درد به درد فرار کردم. برای اولین بار. انقد که یه بار تو حموم خودمو تو آینه نگاه کردم! یه پسر بی گناهِ بدون حق انتخاب با کبودی بنفش رنگ روی رون پای راستش. با این وضعیت کنار اومدم... اما اونجایی از خودم بیشتر بدم اومد که دخترخاله ام که باباش پولدار بود هم همون دندون پزشکی رفته بود و توی یه مهمونی تعریف میکردن که آره... بردیمش خیلی گریه میکرد، دکتر برای اینکه دیگه گریه نکنه بهش مسواک و خمیر دندون هدیه داد! من اون شب کسی نفهمید ولی زیر پتو کلی گریه کردم!

امشب وسط کشیدن درد تو، یهو یاد این افتادم. یاد روزایی که از درد به درد فرار میکردم. و چقدر جواب میداد! میدونی مثلا یادمه اون روزا که کرونا بود من برای جور کردن پول آمپولای رمدزیور کوفتی برای مامانم، شبا تا صبح بیدار بودم و کار میکردم و اون درد انقد زیاد و استرسی بود که اصلا میگفتم برو بابا به جهنم که تو نیستی! اما درد نبودن تو انقد زیاده که نهایتا با دردای دیگه الانم قاطی بشه! مگه یه درد جسمی! مگه یه نقاشی شکل اون روزا که به آخرین مرحله نهنگ آبی رسیده بودم!